Dat respect wordt door onderwijzers zelf veel minder gevoeld. De maatschappelijke waardering voor bijvoorbeeld basisschoolleraren daalt al jaren. Die staan nu op nummer 69 in de ranglijst die erkenning voor beroepen meet, boven de secretaresse en onder de bedrijfsleider van een restaurant. Zelf schatten leraren de waardering nóg lager in.

Volgens hoogleraar Piet de Rooij hebben de recente stakingen in het onderwijs dan ook vooral te maken met de zoektocht naar erkenning, en niet met salaris. Dat is geen gekke gedachte.

‘Leraren staan nu op nummer 69 in de ranglijst die erkenning voor beroepen meet, boven de secretaresses en onder de bedrijfsleiders van restaurants’

Ik hoor u denken: plezier in je werk haal je uit jezelf. Maar dat is te gemakkelijk. In de piramide van Maslow staat behoefte aan erkenning na eten, veiligheid en sociaal contact op de vierde plaats. Erkenning door anderen is een basisbehoefte van ieder mens. Tijd om na te denken dus hoe we die erkenning laten blijken.

Dat kan om te beginnen door meer recht te doen aan de professionaliteit van de leerkracht. Veel van hen voelen zich opgesloten in een systeem waarin ze weinig eigen keuzes kunnen maken. De onderwijsinspectie signaleert dat scholen de autonomie die ze op papier hebben onvoldoende benutten. Als onduidelijk is binnen welke grenzen een leraar zelf besluiten mag nemen, gebeurt er niets en krijgen leerkrachten het idee het nooit goed te doen, schrijft de inspectie, die misschien zelf ook kan bijdragen aan het verhelderen van die grenzen.

Verder is het belangrijk dat de beroepsgroep zich gehoord voelt. Al jaren wordt gesignaleerd dat een lerarentekort dreigt en er verandert niets. Dat wekt niet de indruk dat we het beroep belangrijk vinden in onze maatschappij.

Tot slot: Erkenning betekent ook de docent behandelen met gepast respect. Ook als het schooladvies niet is wat je er als ouder van had verwacht.

Laten we in dat kader ook eens beginnen positief te spreken over docenten. Ze hebben niet voortdurend vakantie en gaan ook niet om drie uur naar huis. Ze geven onze kinderen les en dat doen ze over het algemeen uitstekend.

Dus geef eens een compliment, en zet alvast in uw agenda: 7 oktober, de dag van de leraar. Gewoon voor de zekerheid. Ik moet er namelijk niet aan denken mijn kinderen de komende jaren zelf les te geven.

Deze column is oorspronkelijk verschenen in het Financieel Dagblad en is voor FD-abonnees ook te lezen via https://fd.nl/auteur/femke-de-vries.

Auteur: Femke de Vries