Na zijn opmerking heeft de telefoon niet meer stilgestaan. Of ik ook niet een beetje kon bijdragen aan die subsidies voor innovatie voor €400 mln, of aan het isoleren van huurhuizen voor €122 mln. Er is hier toch al zo veel gedoe over de kosten van het klimaatakkoord.

Spontaan kreeg ik last van een soort vliegschaamte. Je weet wel, flygskam, dat is overgewaaid uit Zweden. Daar willen steeds meer mensen niet meer vliegen, omdat vliegen echt slecht is voor het milieu. En dat gaat dan nog over één ticket, niet over een hele vliegtuigmaatschappij.

Vervolgens begonnen twee van mijn kinderen ook nog. Die hebben net met hun vriendjes op het Malieveld — zeg maar onze Champs-Élysées — gedemonstreerd voor een beter milieu. Die begrepen er ook helemaal niets meer van.

We staan als christendemocraten toch voor rentmeesterschap. Ik heb het nog even opgezocht, maar in de uitgangspunten van onze partij staat dat we de natuur te leen hebben voor de mensen die na ons komen. Daar zeggen we dan ook nog bij dat we daarom verder moeten kijken dan ons eigenbelang en onze eigen tijd, ook op financieel gebied. Dus nu knaagt het toch een beetje.

Hoe doen jullie dat eigenlijk in Frankrijk? Of zeg je dan gewoon: après nous, le déluge? Na ons de zondvloed. Enfin, fijn als je even wat laat horen.

A bientôt,

Wopke.

Deze column is oorspronkelijk verschenen in het Financieel Dagblad en is voor FD-abonnees ook te lezen via https://fd.nl/auteur/femke-de-vries.

Auteur: Femke de Vries, managing partner bij &samhoud, bijzonder hoogleraar toezicht aan de Rijksuniversiteit Groningen en oud-bestuurslid van de AFM. Reageer via columnist@fd.nl